British North America Act

De British North America Acts (BNA) waren een serie wetten die door het Britse parlement in Londen werden aangenomen tussen 1867 en 1975 en die feitelijk de Grondwet van Canada vormde. De eerste British North America Act 1867 werd in 1867 aangenomen en creëerde de Dominion of Canada. Groot-Brittannië behield een grote mate van controle over Canada, en alleen het parlement in Londen kon bijvoorbeeld de BNA amenderen. Met het Statute of Westminster, aangenomen in 1931, verkreeg Canada, net zoals de andere Britse Dominions, volledig zelfbestuur inclusief de mogelijkheid om het eigen buitenlandse beleid te bepalen. Hiervoor, zoals in 1914, bepaalde Groot-Brittannië het buitenlandse beleid van haar Dominions en toen Engeland Duitsland de oorlog verklaarde was Canada automatisch ook meteen in oorlog.

Door onderlinge wrijvingen tussen met name de Engelstalige en Franstalige bevolkingsgroepen in Canada was het tot 1982 altijd onmogelijk gebleken het bestuur volledig in Canadese handen te geven. De provincies konden het nooit unaniem eens worden over de procedure hiervoor en tot 1982 moest elk amendement aan de grondwet van Canada via een BNA door het Britse parlement worden goedgekeurd. In 1982 werd echter door de Britten de Canada Act 1982 aangenomen die het laatste restje Britse controle over Canada opgaf. Vanaf dat moment was het aan het Canadees Parlement zelf om de grondwet te wijzigen zonder de Britten om hun fiat te vragen. De British North America Acts worden sindsdien in Canada retroactief de Constitution Acts genoemd hoewel zij in Groot-Brittannië nog altijd de originele naam bezitten.

De volgende British North America Acts werden aangenomen: